Kilka na początek...

Idzie śmierć,
Zmrok nadszedł już...
Drżącymi palcami chwytam za nóż.
To nic nie boli,
Dobrze to wiem,
Zamykam oczy,
Nie boję się.

Co jest na końcu?
Nicość, czy żywot następny?
Będę to wiedział,
Gdy...
Zimny nóż.

Na mnie już pora,
Czy to ja drżę?
Rozpacz co czułem...
Zniknęła gdzieś,
Czy dziś przyjdzie koniec?
Czy tego chcę?
Upadł nóż, słyszę ten dźwięk...

Księżyc na niebie,
I miliony gwiazd,
Jeszcze mam misję,
Jakieś zadanie,
Póki co na świecie...
Nadchodzi ranek.


***

Zimna Metropolia, tak bardzo zimni ludzie,
Zabiegany tłum, swym zimnem przytłacza mnie,
Zwykły chłopak, idzie wolno w szarej bluzie,
Więcej już o mnie nigdy, nie dowiedzą się,
Wszechobecny hałas, spalin wstrętny swąd,
Miasto o stalowej, i szklanej codzienności,
Każdy z nas chciałby jak najdalej uciec stąd,
Ale przecież to jest cud, apogeum ludzkości.

Krzyk, hamowanie, głośne syren zawodzenie,
Wokół mnie asfaltu czerń, i betonu szarość,
Śmierć już oddała komuś, jego przeznaczenie,
Całe tłumy gapiów ściąga tam ciekawość,
Uciekam stamtąd szybko, nim utonę w tłumie,
Prędko przed siebie, jak najdalej od chłodu,
Wsiadam w autobus, co przed siebie sunie,
Panicznie się boję, do Metropolii powrotu.

***

Zbyt wiele, do wybaczenia,
Zbyt wiele; do wyjaśnienia,
Nie ma powrotu w przeszłość,
Nie cofnie czasu nikt,
Nie wróci dawna serdeczność,
Po przyjaźni nie zostało nic.

To koniec; to pożegnanie,
Uprzejmość, cicha zgoda,
Z tym, że to już rozstanie,
Skończyła się nasza przygoda.

Żal, że mogło być lepiej,
Zawód na samym sobie,
Kłamstwa, i wobec prawdy milczenie,
Zatopiły naszej więzi okręt.

A gdybym wtedy zawrócił,
Krzyknął głośno za Tobą,
To czy bylibyśmy dziś przyjaciółmi,
Na dobrą i złą pogodę?

Kiedyś, byłeś mi bratem,
Razem, wciąż ramię w ramię,
Niechaj ktoś powie mi zatem,
Czemu się bez walki poddaję?

Bo ta walka będzie wygrana,
Wtedy, gdy się nie odbędzie,
To koniec; klamka zapadła,
Nie będziesz mi już przyjacielem.

Za horyzontem statek znika,
Wraz z Tobą; nie spotkamy się,
Patrzę za nim, jeszcze chwil kilka,
Po kryjomu, ocieram łzę.

***

Zło zwyciężyło, ciemne chmury zakryły słońce,
Łkanie słychać rozpaczy, serce me rozdzierające,
Idę przez to piekło, wielki gniew we mnie wzbiera,
Jak można było ich zabić? Zniszczyć, sponiewierać!?
Widok łez, i krwi zabitych to dla serca mego cios,
Czymże oni zasłużyli na tak okrutny los?
W bezsilnym geście sprzeciwu, składam w pięści ręce,
Któż zdoła wyprostować ścieżki losu kręte?
Przysięgam na krew tu przelaną, ciała pochowane,
Przysięgam na ruiny tego, co z takim trudem zbudowane,
Że sprawiedliwości zdość się stanie, że kara spotka ich,
Nasze dzieci odbudują wszystko, i będziemy dumni z nich,
Słońce wzejdzie na nowo, by zobaczyć nowy ład,
Bierzmy się do roboty, wyleczmy ten chory świat.

***

Miłość miała szczęście mi dać,
Odsunąć w niepamięć wspomnienia złe,
Ty w moim życiu główną rolę miałaś grać,
A ja dla Ciebie miałem jedyny liczyć się,
Lecz gdzie nasze szczęście?
Gdzie radość i śmiech?
Twe kłamstwa i moje,
Odebrały nam je,
Nasza miłość nie żyje, zgasło słońce nam,
Już nie przekroczymy szczęścia wielkich bram,
Choć idziesz inną drogą, i inną idę ja,
Choć już się nie spotkamy, choć zmieni się świat,
Nie zapomnę o Tobie nigdy, zaufaj słowom mym,
Głęboko w moim sercu, ukryta będziesz Ty.

***

Wszyscy wy zdrajcy, jesteście siebie warci,
Opętani żądzą władzy, nieugięci i uparci,
Nie rozumiecie przyjaźni, bez interesu pomocy,
Wolicie być sami, w swych serc ciemnej nocy,
Wasze serca skute lodem, chłodem od was wionie,
Próbujecie się ukrywać, w swej zawiści osłonie,
A mogliśmy być braćmi, w przyjaźni serdecznej,
Wasze zaciśnięte pięści, spojrzenia mordercze,
Bez litości zepsute umysły, zabite uczucia,
Jak psy się rzucacie, do przyjaciół szczucia,
Więc będziecie sami, ze swoją głupotą,
Wszyscy was opuszczą, wdepczą we błoto,
W ostatnim tchnieniu życia, nareszcie pojmiecie,
Że dla własnej pychy, tak nędznie giniecie.

***

taa daaa!