Artykuł o Emo, który ukazał się w najnowszym numerze Cogito:

EMO - LEKARSTWO NA SMUTNĄ DUSZĘ

     Gdy pytam o genezę emo, Mateusz Zyśk (vel Satuś), uczeń pierwszej klasy XII LO w Bydgoszczy, długo szuka odpowiednich słów. W końcu przyznaje: - Emo to mieszanina różnych stylów: buntu, punku i gotyku. Czerń, ćwieki. Żeby słuchać tej muzyki, trzeba być wrażliwym. Empatycznym. Świat jest brutalny, więc trzeba mieć grubą skorupę. A emo są inni. Słabsi. Ciężko im przetrwać.
     Karolina Bogusławska, jego koleżanka z klasy, dodaje: - Niektórzy sądzą, że emo zaczęło się od The Cure i efektownego (dziś powiedzielibyśmy metroseksualnego?) wokalisty kapeli, Roberta Smitha. Są i tacy, którzy twierdzą, że prekursorem emowców był Werter, bohater powieści Goethego.

Czym jest ten fenomen?

Bo to nie jest, wbrew pozorom, nowy nurt w muzyce, ale kultura, która ma swoją długą historię, sięgającą jeszcze lat 80. Ale tak naprawdę mało kto o niej słyszał. Może dlatego ciężko stworzyć odpowiednią definicję i stwierdzić, czym jest ten fenomen. Z rockiem czy punkiem jest inaczej - łatwiej dorobić do nich odpowiednią ideologię.
     Łukasz Wilczewski, wizażysta ze studia kreacji i wizerunku Euphora, twierdzi: - Wpływ kultury emo widoczny jest na przykładzie zmodyfikowanego irokeza wokalisty Tokyo Hotel, którego charakterystyczna długa grzywka stała się swoistym znakiem rozpoznawczym. Współczesny emo to następcy metroseksualistów. To nie klienci pubów kategorii trzeciej, emo mają swoje wymogi i oczekiwania. Przeciętna stylizacja fryzury - jak się dowiadujemy - to koszt rzędu 50-250 zł (w zależności od tego, czy z koloryzacją, czy bez). - Zadbane włosy to podstawa: długa ciemna grzywka, która opada na oczy (i często je zasłania - przyp. autor). Fryzury zaczerpnięte z jay-rocka. Jeśli ktoś jest naturalnym blondynem - ma problem. Musi włosy przefarbować - twierdzi Mateusz Zyśk.
     Czarne rurki do ziemi, trampki, czapeczka, czasem chusta albo gustownie zawiązany szlik. Czasem pojedynczy dredzik z tyłu głowy (emo ubiera się tak, jak mu się podoba, choć musi zmieścić się w określonym kanonie). Zawsze to jakaś alternatywa dla "złotych pasków, złotych bucików". Jeśli okulary, to koniecznie grube (z czarnymi oprawkami). Kolczyki w dziwnych miejscach: szyja, dekolt, nawet... wskazujący palec.

Emo - wylęgarnie

- Galerie handlowe to swoiste emo-wylęgarnie. Salony odzieżowe pełne są efektownych gadżetów i dodatków do ciuchów. Hobby jest drogie: w jednym z firmowych sklepów w galerii buty w szachownice kosztują 99 zł, a zapinka na nadgarstek z nabitymi ćwiekami ponad 50 zł. Gadżetami w stylu emo-punku zarzucono nas w wakacje. Teraz jest ich z aduzo. Przesyt! - denerwuje się Mateusz. - Straciło to swój sens. Zatraciło przesłanie. W Polsce wszystko się miesza. Zlepek różnych stylów, niekoniecznie z korzyścią dla efektu końcowego.
     Lecz emo to nie tylko strój, ale swoisty sposób bycia. Każdy chce sie wyróżnić. Różowe jaskrawe kolory. Granice się zacierają, dziś do sklepu w galerii może wejść każdy, kupić buty w prążki - też. Dlatego gdy wychodzą potem na ulicę, ciężko stwierdzić: czy to emo, czy może kaprys dojrzewającego nastolatka, który jutro zmieni płytę w swoim komputerze na inną i pójdzie na koncert zupełnie innej kapeli. Albo z rocka przerzuci się na pop.

Rodzice nic nie wiedzą

Kiedyś mówiono o nich "banany". Złota młodzież. Dzieci rodziców na kierowniczych stanowiskach, których stać na bywanmie w drogich lokalach, spotkania przy kawie latte w eleganckiej kawiarni, wypicie heinekena z butelki za 12 zł. Choć kiedy chcą się zbuntować, podobno skłonni są również wypić wino za piątkę. Kiedy zmęczenie daje się we znaki, sięgają po red bulla.
     - Moi starsi nie wiedzą, kto to jest emo. A w tym wieku problemy w domu ma każdy. Niezależnie od tego, jakiej słucha muzyki - twierdzi Karolina Bogusławska.
     Dlatego nie wiedzą, czego dłuchają ich pociechy, i kiedy wrzuca nowy krążek "Simple Plan", nie rozumieją, o co chodzi w tekstach. A przecież nastolatki mogą posłuchać w nich, "jakie to życie młodego człowieka jest ciężkie". Najlepiej, jeśli śpiewają ich rówieśnicy. Tacy jak wspomniany Bill Kaulitz (rocznik 1989) z Tokyo Hotel, choć zarówno Mateusz, jak i Karolina, nie chcą się przyznać, że to od niego zaczęła się cała fala emo-popularności. Młode dzicięce kapele zastąpiły powstałe jeszcze na początku lat 90. girls- i boysbendy, takie jak Backstreet Boys czy ich rodzimą kopię - Just 5. Dobrze pamiętam, jaki szł wywołam Bartek Wrona i jego koledzy z grupy, gdy przyjeżdżali na kolejny koncert, i piski dziweczyn, jakie towarzyszyły ich występom na scenie.
     Dziś 16-17-latki słuchają innych grup i w muzyce szukają czegoś zupełnie innego. 30 Seconds to Mars, Panic! At The disco, Fall Out Boy, Good Charlotte, My Chmical Romance - wyliczają ulubione zespoły i uwielbianych wokalistów. - No, do powyższej listy można dodac jeszcze: Happysad czy Akurat - proponują.
     Sandra Rączkowska, uczennica XIII LO w Bydgoszczy (niska, krępa dziewczyna, budzi respekt): - Modę kreują sklepy. Komercja. Machiny marketingowe nakręcają koniunkturę na nowe płyty. Gazety, które zamieszczają fotografie idoli na okładkach, podbijaja sprzedaż. Sklepy płytowe zapełniają się kolejnymi nowościami.

W ogóle mnie nie rozumiesz!

Karolina Bogusławska twierdzi: - Emo to obiekt licznych żartów. W internecie aż roi się od stron szydzących z ich nadwrażliwości. Taki dowcip na przykład: "Gdy w pokoju jest pięciu emo, jeden szybko popełni samobójstwo, bo nie znajdzie kąta, w którym może się wypłakać" albo "Gdyby mój trawnik był emo - ciąłby się sam" - widzę napis pod innym zdjęciem. Obok możemy znaleźć ironiczny przepis na to, jak czesać słynną dłuą grzywkę.
     W Nonsensopedii, satyrycznym odpowiedniku internetowej Wikipedii, czytamy, że Hitler był emo (na co ma wskazywać jego fryzura i fakt, że popełnił samobójstwo). Inny wpis: ">>Nie płacz tak, drogi kolego. Przecież nie stało się nic złego. I nie pisz więcej tych smutnych wierszy. I nie myśl też, że byłeś pierwszy<< - o kim śpiewa tutaj Patrycja Markowska? O... emo-boyu". Kolejny żarcik: "A co mówi emo spytane o godzinę? - W ogóle mnie nie rozumiesz!!!". Podobnych tekstów jest tu oczywiście więcej.
     "Kofffam Cię, ale mi sMUtNo-^^" - piszą emo na GG, stawiając odpowiednie znaczki i kreseczki, tak zwane emotki. Depresja wyraża się w zmienności nastrojów. Chcą skończyć ze sobą, po czym zaraz planują, w jakim stroju pójdą na imprezę. Dosadnie puentuje to wspomniana Nonsensopedia, parodiując ich opisy na GG: "Nikt mnie nie koffa. Idę na mo$ciq | | Jootro impra u Anusi ".

Kto dziś mnie skrzywdził...

Emowcy muszą (koniecznie!) mieć założonego bloga, na którym piszą, jak bardzo cierpią, jak straszne jest ich życie. Konieczne są zdjęcia ze łzami i z krwią. Najnowszym hitem są krwawe łzy. Jeden drugiemu wpisuje złośliwe (lub przymilne) komentarze, okraszone odpowiednią minką. Wysyłają mnóstwo esemesów, w których piszą, jak bardzo im "smutaszczo". Sposób na zabicie wolnego czasu? - Może trochę - przyznają moi rozmówcy.
     Saturasik (druga ksywa Mateusza) w ostatniej swojej notce napisał: "Smutny dzień. Zdradzony. Nikt już dawno mnie tak nie skrzywdził". Po czym, zgodnie z regułą o zmiennych nastrojach, dodawał: "Kofkam Was Lunuś i Dori...". Na spotkanie przyszedł w dobrym humorze, choć z umówieniem się na autoryzację wywiadu był większy problem. "Jestem z rodzicami na zakupach" - odpisywał, a po chwili widziałem go dostępnego na GG.
- Na Zachodzie trudniej jest poznać emo - zapewniają moi rozmówcy. W większości wcale nie chodzą ubrani na czarno. Liczy się psyche, to, co w środku, nie zaś otoczka: - Można mieć przecież kolorowe paski na koszulce, ale w sercu żal i smutek - stwierdzają zgodnie. Ale nigdy się nie stoczą, skoro rodzice będą dawać pieniądze na nowe ciuchy i płyty. Złapią doła, stwierdzą że "wszystko jest bez sensu", ale chyba lepsze to niż nowa działka prochów?
- Emo miesza się z japońska mangą. Choć tu nieco inna była stylistyka, fryzury dłuższe, wszystko wywodziło się z kultury obrazkowej, filmów. Ta kultura się zmienia. Ewoluuje. Dlatego tak trudno zrozumieć przedstawicieli tej swoistej subkultury - mówi Satuś.
     Faceci emo nie wyglądają zbyt męsko (choć wielu dziewczynom taki styl się podoba). Niektórzy mężczyźni stosują delikatny makijaż. Przydaje sie prostownica do włosów. Różnice między płciami się zacierają. Na szczęście pomagają szczegóły anatomiczne...

Kreacja i zmysły

- Mówi się, że 70% emo to biseksualiści i geje. A nawet jeśli takimi nie są, próbują się na siłę wykreować. Wbić w ich skórę. Dziewczyny całują się w parku albo chodza po ulicy za rękę, wywołując zdziwione spojrzenie starszych przechodniów - mówi Satuś.
     Chłopacy mają trudniej - tu nawet przelotne spojrzenie może wydać się podejrzane. Tak jak wizyta w gejowskim klubie: Utopii, sopockim Sixty czy poznańskiej Volierze.
     Na YouTube jest mnóstwo zdjęć całujących się młodych ludzi - niekoniecznie odmiennej płci. Wystarczy wpisać do wyszukiwarki: emo-kiss. Mateusz zamieścił swoje zdjęcie, na którym jest przebrany za kobietę. - To ze szkolnych występów - tłumaczy.
     Niektórzy emo nie jedza mięsa - choć to nie reguła. W Stanach jest nawet specjalna odmiana: emo-weganie. Nie jedzą ryb, mięsa. Jedni chodza do kościoła, a inni nie - nie można uogólniać. Tak jak to, czy patrzą na świat inaczej niż ich rówieśnicy. Aha, i ważne! Emo muszą być szczupli (nikt inny nie zmieści się w ich ciuchy!). Nic dziwnego, że pilnują wagi jak oka w głowie.
     - Jesteśmy uduchowieni - zapewnia Mateusz. Wielu emo uczy się w plastyku - nic dziwnego, artystyczne dusze. Utalentowani. Kreatywni. Tworzą, piszą wiersze, grają na gitarze, robią efektowne zdjęcia. Nieodzowny jest dobry aparat fotograficzny, najlepiej z kamerą, żeby można było wrzucić na wideobloga.

To tylko lans?

Nie chcą, żeby kojarzyć ich z komercją, nie wszyscy - jak Mateusz - chcą przyznać się do tego, że są emo.
     Dorota Borsukiewisz, licealistka, przeciwnie. - Podoba mi się ta muzyka, ale nie mam myśli samobójczych. Dorota nie ma sznytów na rękach, jak niektórzy, nie zachwyca się na blogach "żyletkami w różowe paski".
     Z buntu się wyrasta. - Dlatego trudno znaleźć na przykład 60-letniego emo. Albo ośmiolatka, który lansuje się na Billa i zapuszcza długą grzywkę - przekonuje Mateusz. - To nie tak jak z fanem metalu, który w wieku 40 lat odkurzy skórę i pojedzie motorem na koncert do innego miasta.
     Dorota myśli podobnie. - Każda moda przemija. W końcu czaszki także przestaną się sprzedawać. A gdy już nudzi się czarny kolor, może nagle wszyscy zaczną ubierać się na biało? Ale z drugiej strony: nie każdy, kto lubi czarny kolor, od razu jest emo.

Trampki przez okno

Często z powodu własnych przekonań i orginalnego stylu, mają problemy z rodzeństwem. Brat Doroty na przykład wyrzuca jej buty przez okno, bo uważa, że tylko "brudasy moszą tramplki". - Twierdzi, że nie mam co robić z pieniędzmi - żali się dziewczyna. - A on za tą samą cenę kupiłby sobie nowe "najki". I gdzie tu różnica? - pyta. Niektórzy emo idą z fala i kupują "skejciarskie"buty. Czarne lub białe, modny krój. Bogatsi, dajmy na to - trampki Conversa.
     Nie lubią dresów ani techno-ziomów. Z wzajemnością. Brat Karoliny słucha hip-hopu (mają z kolegami swoją kapelę i nagrywają płytę), dlatego jest narażona na zgryźliwe docinki z jego strony.
     W bydgoszczy bywają w Kubryku, Estradzie i Yakizie, dawnym Wiatraczku. Latem chodzili na Wyspę Młyńską, ale często przeganiała ich policja. Organizowali zlot emo - nie wypalił. Zjawiło się tylko kilka osób. Może dlatego, że nie wszyscy chcą się ujawnić. Albo dlatego, że o emo za mało się pisze i mówi. - Przydałby się jakiś program w telewizji o nas - postulują licealiści.

Emo w sieci

http://nonsensopedia.wika.com/wiki/Emo_(ludzie)
http://ikf.com.pl/fryzury-emo/
http://www.emo.styl.fm/